“…Zbog tog radikalnog uključivanja mikrofona, koje podrazumijeva istraživanje odnosa tijela i tehnologije, glumca i lika, glasa i teksta, igru s prisutnošću, predstava Miloša Lolića se može odrediti kao postdramska.
Tekst ovdje više nije prioritet, već povod za rizično ispitivanje strukture teatra…Ljubav i strast se tretiraju u svojoj grandioznoj ambivalentnosti koja nemilosrdno otvara duboke rane, ali, istovremeno, vrtoglavo uspostavlja smisao života.
Cijeli tok predstave prati sjetna glazba pijanista Srđana Markovića, stvarajući lirska značenja, izuzetno bitna u toj visokoestetiziranoj postavci. Ona ukazuje na neki drugi svijet, poeziju i ljepotu, nedostižne, nepostojeće, u tako hladnim, formaliziranim odnosima među likovima…ona (predstava) nam je dragocjena jer se odlučno i hrabro udaljava od tradicije, tražeći ono autentično u srži teatara, u okolnostima masmedijskog, teatraliziranog života.”
Ana Tasić, Politika